Wellicht heb ik mijn verhuizing onderschat. Wellicht had ik heel goed door waar ik aan begon. Ik kon vandaag de vraag 'Bevalt Engeland nog steeds?' niet met een volmondig "ja" beantwoorden. Bevallen is niet het juiste woord voor de huidige situatie. Het is niet stoer om toe te geven, maar het valt me zwaar. Ik begin de afgetrapte wijk waarin ik woon langzaamaan te waarderen. Echter, waar ik eerst een bruisend sociaal leven had, is nu alleen een gapend gat over. Ik voel me regelmatig verschrikkelijk alleen en onzeker. De thesis zit ook absoluut niet mee. Vandaag heb ik eindelijk materiaal ontvangen waarmee ik aan de slag kan. Het voelde als een enorme opluchting om mijn mandje bij de Co-op te vullen met markers, post-it blaadjes, potloden en mappen. Klaar om te beginnen. Vandaag ben ik uren bezig geweest met het materiaal te ordenen en een begin te maken met de analyses. Ik heb echter nog steeds te weinig om handen om echt weer te kunnen zeggen dat ik gelukkig ben.

Ik vraag me regelmatig af waar dat gevoel van geluk eigenlijk is gebleven. Ik kan me herinneren dat ik me een tijd terug intens gelukkig voelde. Nu ik er over nadenk, kan ik me eigenlijk niet meer precies herinneren wanneer dat dan was en wanneer het is opgehouden. Ik weet in ieder geval dat het weinig te maken had met een perfect leven; waarschijnlijk des te meer met slaaptekort en lange intense dagen. Het is allemaal een leerervaring. Het is goed om te weten wat een periode als deze, in limbo, met me doet. Niet veel goeds, kan ik concluderen. Ja, een leerervaring. Daarnaast word ik altijd een stuk creatiever in een dergelijke gemoedstoestand. Het noodlot wil echter dat de voorraad kalligrafeerpennen, kleurpotloden, lijm en stapels oude tijdschriften, zich allemaal op het Europese vasteland bevinden. Ik moet het momenteel doen met one-pound viltstiftjes voor kinderen waar de donkergroene het al niet van doet (mijn lievelingskleur nog wel, verdomme). Hoe die razende gedachten in verhouding staan met een bizar uithoudingsvermogen in REM- toestand, is me een raadsel. Wellicht heeft het iets te maken met het feit dat slapen in een tweepersoonshoogslaper veel wegheeft van een vacuüm. Zeker wanneer ik bij het piepen van mijn smartphone geen reden kan bedenken om wakker te worden, ga ik maar door met slapen. Een deprimerende situatie. Ik had gewild dat ik wat zorgelozer had genoten van de oranje en rode blaadjes aan de bomen en het stralende septemberweer hier in Engeland. De meeste tijd heb ik echter doorgebracht met het kweken van eelt op mijn handen in de klimhal. Nu ik mijn vingers aan puin heb geklommen en de dagen korter worden, lijkt het allemaal nog steeds grauwer. Gisteren nadat ik mijn moeder op het vliegveld had uitgezwaaid, met een brok in mijn keel doelloos door de WHSmith op het vliegveld had gedwaald en door het stadscentrum ben gaan lopen, heb ik mijn telefoonnummer aan een lichtelijk irritant-zelfverzekerde jongen gegeven met een hipsterhoedje. Niet dat ik hoop dat hij me een berichtje stuurt. Ik was gewoon blij dat er wat gebeurde.

Ik kan alleen maar hopen dat deze limbo-fase een aanloop is naar een spannendere, betere tijd in Engeland. Hoewel, ik doe uiteraard meer dan "alleen maar hopen". De eerste sollicitatie is de deur uit, de tweede is in de maak. Verder probeer ik tussen mijn lange uren onder de hoogslaper door af en toe bijzonder leuk, geïnteresseerd en ambitieus over te komen tijdens mijn bezoekjes aan de universiteit. I'll have to get my hands dirty and my fingers crossed.

Het was een lange week, een week die eigenlijk voelde als twee weken omdat het weekend niet als weekend voelde. Volgestopt met werk, overwerk, studie, studeren tot na middernacht, trainingen, lezingen, bijles geven, ga zo maar door. Van donker tot donker van huis weg en aan het einde van de dag buiten adem zonder lichamelijke inspanning te hebben geleverd, afgezien van heen en weer lopen en op mijn benen staan.

Nu is het vakantie en de onrust spoelt weer als een golf over me heen. Ik kan het niet; dat stilzitten, dat rust nemen, dat lekker niets doen. Wat ik kan is in mijn bed rotten totdat mijn lichaam uitgerust voelt en een misselijkmakend, brandend gevoel me het bed uit werkt. Eén dag verspilt voelt als een week verspilt. 

Het zal de winter wel zijn. De korte donkere dagen. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik daar al een jaar of zeven, acht, last van heb. Ik vergeet het gevoel altijd, totdat een tekort aan daglicht me eraan herinnert. 

Het is nu niet alleen het tekort aan daglicht, maar ook het interview van vrijdag. Het was een interview voor school, met een vreemde. In twee uur tijd een korte samenvatting van mijn levensgeschiedenis en mijn intieme relaties. Mijn jeugd, de puberteit, hoe ik vrouwen prachtige wezens vind maar ik ze eigenlijk niet begrijp. Vriendjes, lange relaties, vreemdgaan, de ups en de downs. Ik zag soms zijn verbazing. Waarom zo onzeker? Waarom liet je dat tegen je zeggen? Ik weet het ook niet. Hij zei dat hij het heftig vond. Ik lachte het weg. That's life. 

Hij gaf me kleine complimentjes waardoor ik om half 6 met een glimlach door de regen fietste. Dat ik mooi was, en een sterke persoonlijkheid had. Zo, steek dat maar in je zak, wie is daar niet door gevleid? Ik heb het een uur of twaalf vast kunnen houden en toen was het weer weg. Toen begon de vakantie.

En nu zit ik hier weer, niet vrijgezel maar wel alleenstaand. Hoe leger de planning, hoe voller mijn hoofd. Ik maak me zorgen. Over vrienden, over studie, over mijn relatie. God, mijn relatie. Ik vertel tegen iedereen die het vraagt hoe het zit, dat ik er nu aan gewend bent, zo na een jaar. Maar ik lieg dat ik barst. Het went alleen omdat ik geen tijd heb om na te denken. Ik zorg dat ik geen tijd heb om te piekeren. Maar momenten zoals nu, 11 uur 's ochtends met mijn laptop in bed, dan gaat het niet. Ik vind het idee om over vijf dagen weer te vliegen weerzinwekkend. Mijn terugticket is dubbel zo duur geworden, ik hoor naar mijn idee nauwelijks wat van hem. Het voelt alsof ik vrienden achter laat terwijl ze me nodig hebben en ja, op dit moment, zou ik dat vliegticket het liefst opeten. Ik kan het gewoon even niet.

It took me three weeks to get where I expected myself to be when I started the job: so tired I feel like crying.

I feel completely worn-out, the bags under my eyes are reaching my toes and I'm cold all the time.

And I actually kind of like it.

 I wonder how I ended up alone

Things I do not understand

Tot voor kort brak ik mijn hoofd altijd over de vraag of ik nou een introvert of een extravert was. Wat misschien een rare vraag is om je hoofd over te breken, maar het zijn van psychologie-student vind ik een mooi excuus. Ik vind mensen leuk, ik maak graag een praatje en vind het best leuk om af en toe een praatje te maken. Aan de andere kant vind ik het soms heel moeilijk om me in sociale situaties te begeven. Dit zijn vaak niet de situaties die de meeste mensen moeilijk vinden. Presentaties, sollicitaties, dat zijn dingen die ik nooit zo erg vind en waarbij ik het, al zeg ik het zelf, het er vaak goed vanaf breng. Ook het ontmoeten van nieuwe mensen vind ik leuk en ik kan vaak makkelijk in contact komen. Het is vaak net die stap erna. Ik begrijp de sociale regels niet zo goed. Waarom vormen andere mensen altijd zo makkelijk groepjes en waarom voel ik me daar altijd van buitengesloten? Is dat omdat ik ook daadwerkelijk buiten gesloten wordt, of denk ik het alleen maar en is het een soort self-fulfilling prophecy? Of wil ik op de eerste plaats eigenlijk helemaal niet tot die groepjes behoren?
Onlangs langs ik op het internet een interessant stukje over introverte mensen wat voor mij echt een eye-opener was. Of het helemaal klopte, weet ik niet, maar wat ik stond was dat introvert niet hetzelfde was als verlegen. Het is meer dat de omgang met anderen voor introverte mensen energie kost, en dat ze daar van bij moeten komen. En misschien is dat het ook wel. Ik vind mensen leuk gezelschap, maar wel op mijn voorwaarden. Ik wil niet zomaar tijd met just anyone doorbrengen.  Komend weekend bijvoorbeeld, ga ik op klimweekend. Ik ken wel een aantal mensen van de vereniging, maar nog niet zo lang. Het overgrote deel is allemaal nieuw voor me. We gaan dus ons klim-examen afleggen, maar ook hebben we een feestje in de klimhal, en we slapen er ook nog eens. Ik vind dat best heel wat. En niet omdat ik denk dat ik het niet naar mijn zin ga hebben, maar meer het feit dat ik weet dat ik meer dan 24 uur geen mogelijkheid heb om me terug te trekken. Ik heb een lange drukke week achter de rug, en dan heb ik die tijd alleen soms best nodig. Op het moment dat ik die tijd nodig heb en het niet krijg... laten we zeggen: een kat in het nauw maakt rare sprongen. En in je eentje 's avonds in het donker een wandeling maken, geeft vaak niet echt de indruk van een leuke sociale meid. Een indruk die je op zo'n introductie weekend uiteraard wel hoort te wekken.
Om eerlijk te zijn, ik zie er een beetje tegenop. Ik zie niet vaak op tegen sociale gelegenheden, ja soms wat frisse tegenzin als ik na een schooldag nog leuk moet zitten doen in de kroeg, maar ik ben bijna een beetje zenuwachtig.
Ik ben bang dat ik van die momenten krijg die ik eerder wel eens had. Op weekendjes weg toen ik in Ierland woonde, bijvoorbeeld. De mensen die mee waren kende ik best goed en we zaten met z'n allen in een hostel. We hadden heel veel plezier met z'n allen, maar toch had ik soms dat gevoel er niet bij te horen. Unconnected. Detached.
Ik ben ook benieuwd naar de vereniging. Wat ik er van heb begrepen, is het een vereniging met weinig verplichtingen, maar wel eentje die je behoorlijk op kan slokken. Weekenden weg, weg in de vakanties, wat natuurlijk erg leuk is. Er wordt veel gedate ook, binnen de vereniging. Een weekendje lekker klimmen vind ik heel erg leuk, maar ik ben niet iemand die zich graag laat opslokken. Daar ben ik niet op uit. En al helemaal niet op dates met andere mannen.
De eenzaamheid en ik, we hebben een beetje een haat-liefde verhouding. Soms denk ik wel eens dat ik gek word van het alleen zijn; vrienden die ik weinig zie, geen ouders meer in de buurt om tegenaan te praten na een lange dag, een vriendje wat ontzettend ver weg woont... en aan de andere kan kan ik het alleen zijn ontzettend waarderen, Ik heb het nodig, van tijd tot tijd. Dagelijks, misschien wel. Er zijn maar weinig mensen met wie ik me comfortabel genoeg voel om de eenzaamheid mee te delen. Wie vertrouwd genoeg zijn om niets te hoeven zeggen als je samen bent, je niet hoeft te letten op wat je doet. Wanneer ik me kan gedragen alsof ik alleen ben, maar het eigenlijk niet ben. Eigenlijk is dat het fijnste.
Morgen ga ik lekker alleen boodschappen doen. Een appeltaart bakken, studeren, tas inpakken, misschien zelfs even alleen de stad in. Mentale voorbereiden op die lange tijd zonder alleen te zijn.
Wish me luck

Reflections

It is Saturday night and I have been here for almost two weeks now. I didn't manage to get work so in staying for another week.
Tonight we ate out and had some great pizza. We cuddled and chatted and had the occasional after-dinner-cig. it was a good evening. I'm in bed now. He is sleeping. He had a long and busy day. I obviously had not. So I can't sleep.
I keep thinking about how things were exactly a year ago. I left the 28th of August. I left and I never thought I would end up here, almost a year later, at the south west coast of Sweden, spending my days at the coast or cutting the  grass of his parents' lawn.
I wrote down a couple of things the second of November. Our date, our secret date really. I couldn't sleep and sat in the living room. I was so confused. I wrote he was none of my business. One year later, wow. I an so amazed by how this has all turned out. I have been abroad so much and I love it. I love this life. I feel so much less restless. I have more troubles sleeping, and I worry more, though. It's not a comforting situation I have signed up for. Burr it is good. I am happy.

And I should sleep.

Fifty Shades of Dissappointment

After hearing about all the fuss that's going on about E.L. James' 50 Shades of Grey, I decided to give it a go. What I heard about this novel was that it was a ground-breaking piece of erotica, BDSM was involved, a piece of work that was revolutionary in the sense that women were open for once about the fact that they enjoyed reading something pornographic.
So yes, I had my expectations on these books. And oh my, what a major dissappointment they were.
I will not dwell on the actual story line here but start off immediately with my noble opinion.
First of al, one of the critics was that these books were considered to be porn. Apart from the 'yes it's porn, so fucking what?' argument, let's get a closer look on the concept of porn. Personally, I think porn is about explicitness. That's why it is called porn and not erotica. My question here is; how the hell can a novel that desperately tries to avoid calling the male genitalia by it's name be considered porn?! When you have to urge to indulge in the consumption of pornographic material, and all you get are descriptions like 'his excitement' or 'his hardness', how satisfying is that? Indeed, zero.
Point two. Before I started reading I hoped this book would be a bit different from the doctor-nurse-paperback romances one can buy in the local supermarket. Another disappointment; it is not. Including a whip or a rope in the story does not suddenly make it a revolutionary work. The gender roles in the books are still hilariously stereotypical. He occiasionally nibbles on Her toes but apart from that He is still the rich handsome dominant man with a lot of influence and She is the slightly vulnerable insecure girl. An army of feminist zombies might rise from the grave if this book is called 'revolutionary' once more.
Point three, BDSM. Okay, let's start this off nicely. We cannot say that the author didn't do her research. This is a buttplug, this is a ballgag, this is a cane and this is a riding crop. Well done, mrs. James, applause for your elaborate research of sextoys. Even our brave little heroine in the book comes to the point where she shyly admits that she enjoys the occasional spanking. So why is the BDSM- community still so upset about this trilogy? First of all, the roles of dominant man and submissive woman are quite stereotypical. But hey, that's a 50/50 chance, so fair enough. The point the BDSM comminuty rightfully makes is that the male main character, our dominant, is portrayed as a highly disturbed childhood which sadistic tendencies have risen from a horrible childhood. As he claims himself: I like to hit girls who look like my crack-whore-mum. But hey! Luckily enough for our unfortunate Dom, a sweet girl with normal sexual preferences comes along. He falls in love with her. And hooray,  because 'he loves her, he does not want to hurt her'. Because that's it right? After all, sadism is sick, and when the sadist finally gets involved in a healthy relationship, he will be cured from his sadist tendencies. Happy sugar-coated ending.

Isn't this great? All the housewives finally have their piece of 'literature' which tells them that it is all fine when you like to be blindfolded, but anything that goes further than a smack on the buttocks is sick and disturbed, but bless the Lord, there is hope for these people when a cute normal girl comes around to marry those fucked-up men.

It makes me so mad to see how BDSM again does not get a fair chance. I could go on and on about it but I won't. There are so much more things I did not liked about the trilogy that I can enlighten you about, but just let's come to a final conclusion.
For those who, like the main characters in this book, are ridiculously easily excited and pleased, go for it. You'll love it.
I did not like it. So why the hell did I read all three books? I don't really know. Maybe it's like watching a bad series, although you don't like it, you keep watching it for no reason.
Or maybe I kept reading because I secretly hoped that once, E.L. James would have the guts to actually say the word. Please, E.L., you can do it. Peeenis. It's a peeenis.

Desolate

I have crossed the polar circle in Norway today. When you turn your back to the tourist centre, this desolate atmosphere is what's left. I can't get enough of it.

Oppdal

I love hiking!