Rusteloos, ik gaf het eerder vandaag al te zijn met een foto en een plaatje of wat. Ik nam de hond al mee naar buiten en heb een uur gelopen, de zon in mijn pas geverfde haren en ik wist dat het mooi was. Het hielp, voor een paar uurtjes. Mijn gedachten gaan alle kanten uit en ik val van blij in boos in tevreden in ongerust in twijfels in irritatie in apathie in zekerheid. Ik probeer een excuus te verzinnen; hormonen, zenuwen, de ene minuut wil ik zo graag sorry zeggen voor alles wat ik denk en voel en wel zou willen schreeuwen, het andere moment liever helemaal niets meer zeggen. Overmorgen een toets, weer presteren, soms voelt het nutteloos, ik kan het toch niet. De dag daarna weer vliegen, weer een koffer, weer in de trein, weer uren wachten, mensen kijken, door de offlicence winkels, vrouwen van de make up die me aankijken, ja ik weet dat ik er niets te zoeken heb, niet met mijn bankrekening in ieder geval. Ik hoop dat de zon schijnt als ik in de lucht ben, en dat ik bij een raampje kan zitten, en naar de wolken kan kijken. Cadeau van de natuur, een aardige attentie, om me gerust te stellen dat ook al weet ik mensen niet in de lucht horen, het wel goed komt. Laatst dacht ik nog aan mijn Sinterklaas surprise van twee jaar geleden; een huisje op voetjes. De gedachte stak een beetje in mijn maag. Het zou in ieder geval een oplossing zijn voor al dat gesjouw, maar een huisje op voetjes? Op dit moment zou ik niet weten onder welk huisje ik voetjes zou doen.
'Het is zo'n leuke meid, waarom kan ze niet iemand dichterbij vinden?' Tsja, waarom niet? Dat is het punt niet, het kan wel, de vraag is waarom de lichtelijk onmogelijke dingen altijd zo ontzettend aantrekkelijk zijn. Het voelt pas echt als het ook pijn doet. De mensen vragen zich meer dan eens af hoe ik het vol hou, iedere keer weer, ook dat is de vraag niet. De vraag is waarom ik het wil, waarom moet er steeds wat moois kapot gemaakt worden en plaats maken voor iets wat opnieuw pijn doet. Want ja, dat doet het, en ik geef het niet toe, zeker niet de komende tijd. Het gaat allemaal makkelijk, de anderen begrijpen gewoon niet wat echt liefhebben is, wat het is om echt voor iemand te gaan, iemand te hebben die het waard is. Maar stiekem, in the back of my mind, weet ik eigenlijk niet zeker wie nou wie niet begrijpt. Waarom kunnen anderen tevreden zijn, waarom moet ik mezelf toch bewijzen dat ik dit wél kan? En op avonden als deze, dan doet het pijn, pijn, pijn, en ik wil het zo graag ontkennen en negeren, ik weet absoluut niet wat ik met mezelf aan moet. Wat dat betreft ben ik afschuwelijk stom. 21 jaar en ik bak er nog steeds helemaal niets van. Het gaat wel vooruit, maar ik laat de mensen achter die weten hoe het was, hoe ik was, waar ik vandaan kom en wat ik geleerd heb. De anderen die er ook waren, weten het simpelweg niet. Op een compliment hoef ik niet te rekenen. En het wordt zo aantrekkelijk om weer terug te vallen in het oude patroon, de enige reden waarom ik praat is omdat ik wil dat het werkt. Ik wil gewoon dat het werkt, het aan mezelf en aan de rest van de wereld bewijzen, I can make this work ook al doet het soms stiekem pijn.