In de stilte van de Noorse bergen krijg ik eindelijk de ademruimte om na te denken. Niet te tobben of te piekeren, maar denken over zaken die er toe doen. Helaas betekent nadenken vaak twijfelen. En vooral nadenken in een ander land roept twijfels op.
Want het is zo fijn, dit leven. Rondreizen naar nieuwe plekken. Ik begin te begrijpen waar die oude hippies het altijd over hadden. Dat je hard moet studeren om te kunnen werken om geld te verdienen om dingen te kunnen kopen die je niet wilt of niet nodig hebt. Er is een soort angst in mij wakker geworden, een angst om straks verstrikt te zijn in het web van diagnoses en instanties en regels, waar de grondbeginselen; een passie voor het menselijk denken en doen, een onverzadigbare interesse, zijn verdwenen. Ga ik nog wel zo gelukkig worden van het volgen van dit pad als dat ik in het begin dacht? Ik ben al vaker en zijspoor ingeslagen en dat viel altijd mee. En meevallen is zacht uitgedrukt, het was vaak prachtig; de pieken en dalen van komen en gaan, van blijven en vertrekken, van vasthouden en loslaten, wachten en kiezen, doen en laten. Van verstandig zijn, op je bek gaan, in de zevende hemel zijn, zandhappen, door de grond zaken, met lood in je schoenen toppen bereiken, stijgen en dalen.
Branden, branden, branden, en ik weet niet in hoeverre dat op mijn huidige weg kan, afgezien van opbranden.
No comments:
Post a Comment