Wellicht heb ik mijn verhuizing onderschat. Wellicht had ik heel goed door waar ik aan begon. Ik kon vandaag de vraag 'Bevalt Engeland nog steeds?' niet met een volmondig "ja" beantwoorden. Bevallen is niet het juiste woord voor de huidige situatie. Het is niet stoer om toe te geven, maar het valt me zwaar. Ik begin de afgetrapte wijk waarin ik woon langzaamaan te waarderen. Echter, waar ik eerst een bruisend sociaal leven had, is nu alleen een gapend gat over. Ik voel me regelmatig verschrikkelijk alleen en onzeker. De thesis zit ook absoluut niet mee. Vandaag heb ik eindelijk materiaal ontvangen waarmee ik aan de slag kan. Het voelde als een enorme opluchting om mijn mandje bij de Co-op te vullen met markers, post-it blaadjes, potloden en mappen. Klaar om te beginnen. Vandaag ben ik uren bezig geweest met het materiaal te ordenen en een begin te maken met de analyses. Ik heb echter nog steeds te weinig om handen om echt weer te kunnen zeggen dat ik gelukkig ben.
Ik vraag me regelmatig af waar dat gevoel van geluk eigenlijk is gebleven. Ik kan me herinneren dat ik me een tijd terug intens gelukkig voelde. Nu ik er over nadenk, kan ik me eigenlijk niet meer precies herinneren wanneer dat dan was en wanneer het is opgehouden. Ik weet in ieder geval dat het weinig te maken had met een perfect leven; waarschijnlijk des te meer met slaaptekort en lange intense dagen. Het is allemaal een leerervaring. Het is goed om te weten wat een periode als deze, in limbo, met me doet. Niet veel goeds, kan ik concluderen. Ja, een leerervaring. Daarnaast word ik altijd een stuk creatiever in een dergelijke gemoedstoestand. Het noodlot wil echter dat de voorraad kalligrafeerpennen, kleurpotloden, lijm en stapels oude tijdschriften, zich allemaal op het Europese vasteland bevinden. Ik moet het momenteel doen met one-pound viltstiftjes voor kinderen waar de donkergroene het al niet van doet (mijn lievelingskleur nog wel, verdomme). Hoe die razende gedachten in verhouding staan met een bizar uithoudingsvermogen in REM- toestand, is me een raadsel. Wellicht heeft het iets te maken met het feit dat slapen in een tweepersoonshoogslaper veel wegheeft van een vacuüm. Zeker wanneer ik bij het piepen van mijn smartphone geen reden kan bedenken om wakker te worden, ga ik maar door met slapen. Een deprimerende situatie. Ik had gewild dat ik wat zorgelozer had genoten van de oranje en rode blaadjes aan de bomen en het stralende septemberweer hier in Engeland. De meeste tijd heb ik echter doorgebracht met het kweken van eelt op mijn handen in de klimhal. Nu ik mijn vingers aan puin heb geklommen en de dagen korter worden, lijkt het allemaal nog steeds grauwer. Gisteren nadat ik mijn moeder op het vliegveld had uitgezwaaid, met een brok in mijn keel doelloos door de WHSmith op het vliegveld had gedwaald en door het stadscentrum ben gaan lopen, heb ik mijn telefoonnummer aan een lichtelijk irritant-zelfverzekerde jongen gegeven met een hipsterhoedje. Niet dat ik hoop dat hij me een berichtje stuurt. Ik was gewoon blij dat er wat gebeurde.
Ik kan alleen maar hopen dat deze limbo-fase een aanloop is naar een spannendere, betere tijd in Engeland. Hoewel, ik doe uiteraard meer dan "alleen maar hopen". De eerste sollicitatie is de deur uit, de tweede is in de maak. Verder probeer ik tussen mijn lange uren onder de hoogslaper door af en toe bijzonder leuk, geïnteresseerd en ambitieus over te komen tijdens mijn bezoekjes aan de universiteit. I'll have to get my hands dirty and my fingers crossed.
