Het was een lange week, een week die eigenlijk voelde als twee weken omdat het weekend niet als weekend voelde. Volgestopt met werk, overwerk, studie, studeren tot na middernacht, trainingen, lezingen, bijles geven, ga zo maar door. Van donker tot donker van huis weg en aan het einde van de dag buiten adem zonder lichamelijke inspanning te hebben geleverd, afgezien van heen en weer lopen en op mijn benen staan.

Nu is het vakantie en de onrust spoelt weer als een golf over me heen. Ik kan het niet; dat stilzitten, dat rust nemen, dat lekker niets doen. Wat ik kan is in mijn bed rotten totdat mijn lichaam uitgerust voelt en een misselijkmakend, brandend gevoel me het bed uit werkt. Eén dag verspilt voelt als een week verspilt. 

Het zal de winter wel zijn. De korte donkere dagen. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik daar al een jaar of zeven, acht, last van heb. Ik vergeet het gevoel altijd, totdat een tekort aan daglicht me eraan herinnert. 

Het is nu niet alleen het tekort aan daglicht, maar ook het interview van vrijdag. Het was een interview voor school, met een vreemde. In twee uur tijd een korte samenvatting van mijn levensgeschiedenis en mijn intieme relaties. Mijn jeugd, de puberteit, hoe ik vrouwen prachtige wezens vind maar ik ze eigenlijk niet begrijp. Vriendjes, lange relaties, vreemdgaan, de ups en de downs. Ik zag soms zijn verbazing. Waarom zo onzeker? Waarom liet je dat tegen je zeggen? Ik weet het ook niet. Hij zei dat hij het heftig vond. Ik lachte het weg. That's life. 

Hij gaf me kleine complimentjes waardoor ik om half 6 met een glimlach door de regen fietste. Dat ik mooi was, en een sterke persoonlijkheid had. Zo, steek dat maar in je zak, wie is daar niet door gevleid? Ik heb het een uur of twaalf vast kunnen houden en toen was het weer weg. Toen begon de vakantie.

En nu zit ik hier weer, niet vrijgezel maar wel alleenstaand. Hoe leger de planning, hoe voller mijn hoofd. Ik maak me zorgen. Over vrienden, over studie, over mijn relatie. God, mijn relatie. Ik vertel tegen iedereen die het vraagt hoe het zit, dat ik er nu aan gewend bent, zo na een jaar. Maar ik lieg dat ik barst. Het went alleen omdat ik geen tijd heb om na te denken. Ik zorg dat ik geen tijd heb om te piekeren. Maar momenten zoals nu, 11 uur 's ochtends met mijn laptop in bed, dan gaat het niet. Ik vind het idee om over vijf dagen weer te vliegen weerzinwekkend. Mijn terugticket is dubbel zo duur geworden, ik hoor naar mijn idee nauwelijks wat van hem. Het voelt alsof ik vrienden achter laat terwijl ze me nodig hebben en ja, op dit moment, zou ik dat vliegticket het liefst opeten. Ik kan het gewoon even niet.