Sunday, December 23, 2012
Wednesday, October 10, 2012
Wednesday, October 3, 2012
Thursday, September 27, 2012
Things I do not understand
Tot voor kort brak ik mijn hoofd altijd over de vraag of ik nou een introvert of een extravert was. Wat misschien een rare vraag is om je hoofd over te breken, maar het zijn van psychologie-student vind ik een mooi excuus. Ik vind mensen leuk, ik maak graag een praatje en vind het best leuk om af en toe een praatje te maken. Aan de andere kant vind ik het soms heel moeilijk om me in sociale situaties te begeven. Dit zijn vaak niet de situaties die de meeste mensen moeilijk vinden. Presentaties, sollicitaties, dat zijn dingen die ik nooit zo erg vind en waarbij ik het, al zeg ik het zelf, het er vaak goed vanaf breng. Ook het ontmoeten van nieuwe mensen vind ik leuk en ik kan vaak makkelijk in contact komen. Het is vaak net die stap erna. Ik begrijp de sociale regels niet zo goed. Waarom vormen andere mensen altijd zo makkelijk groepjes en waarom voel ik me daar altijd van buitengesloten? Is dat omdat ik ook daadwerkelijk buiten gesloten wordt, of denk ik het alleen maar en is het een soort self-fulfilling prophecy? Of wil ik op de eerste plaats eigenlijk helemaal niet tot die groepjes behoren?
Onlangs langs ik op het internet een interessant stukje over introverte mensen wat voor mij echt een eye-opener was. Of het helemaal klopte, weet ik niet, maar wat ik stond was dat introvert niet hetzelfde was als verlegen. Het is meer dat de omgang met anderen voor introverte mensen energie kost, en dat ze daar van bij moeten komen. En misschien is dat het ook wel. Ik vind mensen leuk gezelschap, maar wel op mijn voorwaarden. Ik wil niet zomaar tijd met just anyone doorbrengen. Komend weekend bijvoorbeeld, ga ik op klimweekend. Ik ken wel een aantal mensen van de vereniging, maar nog niet zo lang. Het overgrote deel is allemaal nieuw voor me. We gaan dus ons klim-examen afleggen, maar ook hebben we een feestje in de klimhal, en we slapen er ook nog eens. Ik vind dat best heel wat. En niet omdat ik denk dat ik het niet naar mijn zin ga hebben, maar meer het feit dat ik weet dat ik meer dan 24 uur geen mogelijkheid heb om me terug te trekken. Ik heb een lange drukke week achter de rug, en dan heb ik die tijd alleen soms best nodig. Op het moment dat ik die tijd nodig heb en het niet krijg... laten we zeggen: een kat in het nauw maakt rare sprongen. En in je eentje 's avonds in het donker een wandeling maken, geeft vaak niet echt de indruk van een leuke sociale meid. Een indruk die je op zo'n introductie weekend uiteraard wel hoort te wekken.
Om eerlijk te zijn, ik zie er een beetje tegenop. Ik zie niet vaak op tegen sociale gelegenheden, ja soms wat frisse tegenzin als ik na een schooldag nog leuk moet zitten doen in de kroeg, maar ik ben bijna een beetje zenuwachtig.
Ik ben bang dat ik van die momenten krijg die ik eerder wel eens had. Op weekendjes weg toen ik in Ierland woonde, bijvoorbeeld. De mensen die mee waren kende ik best goed en we zaten met z'n allen in een hostel. We hadden heel veel plezier met z'n allen, maar toch had ik soms dat gevoel er niet bij te horen. Unconnected. Detached.
Ik ben ook benieuwd naar de vereniging. Wat ik er van heb begrepen, is het een vereniging met weinig verplichtingen, maar wel eentje die je behoorlijk op kan slokken. Weekenden weg, weg in de vakanties, wat natuurlijk erg leuk is. Er wordt veel gedate ook, binnen de vereniging. Een weekendje lekker klimmen vind ik heel erg leuk, maar ik ben niet iemand die zich graag laat opslokken. Daar ben ik niet op uit. En al helemaal niet op dates met andere mannen.
De eenzaamheid en ik, we hebben een beetje een haat-liefde verhouding. Soms denk ik wel eens dat ik gek word van het alleen zijn; vrienden die ik weinig zie, geen ouders meer in de buurt om tegenaan te praten na een lange dag, een vriendje wat ontzettend ver weg woont... en aan de andere kan kan ik het alleen zijn ontzettend waarderen, Ik heb het nodig, van tijd tot tijd. Dagelijks, misschien wel. Er zijn maar weinig mensen met wie ik me comfortabel genoeg voel om de eenzaamheid mee te delen. Wie vertrouwd genoeg zijn om niets te hoeven zeggen als je samen bent, je niet hoeft te letten op wat je doet. Wanneer ik me kan gedragen alsof ik alleen ben, maar het eigenlijk niet ben. Eigenlijk is dat het fijnste.
Morgen ga ik lekker alleen boodschappen doen. Een appeltaart bakken, studeren, tas inpakken, misschien zelfs even alleen de stad in. Mentale voorbereiden op die lange tijd zonder alleen te zijn.
Wish me luck
Friday, September 14, 2012
Saturday, August 18, 2012
Reflections
It is Saturday night and I have been here for almost two weeks now. I didn't manage to get work so in staying for another week.
Tonight we ate out and had some great pizza. We cuddled and chatted and had the occasional after-dinner-cig. it was a good evening. I'm in bed now. He is sleeping. He had a long and busy day. I obviously had not. So I can't sleep.
I keep thinking about how things were exactly a year ago. I left the 28th of August. I left and I never thought I would end up here, almost a year later, at the south west coast of Sweden, spending my days at the coast or cutting the grass of his parents' lawn.
I wrote down a couple of things the second of November. Our date, our secret date really. I couldn't sleep and sat in the living room. I was so confused. I wrote he was none of my business. One year later, wow. I an so amazed by how this has all turned out. I have been abroad so much and I love it. I love this life. I feel so much less restless. I have more troubles sleeping, and I worry more, though. It's not a comforting situation I have signed up for. Burr it is good. I am happy.
And I should sleep.
Wednesday, August 15, 2012
Fifty Shades of Dissappointment
So yes, I had my expectations on these books. And oh my, what a major dissappointment they were.
I will not dwell on the actual story line here but start off immediately with my noble opinion.
First of al, one of the critics was that these books were considered to be porn. Apart from the 'yes it's porn, so fucking what?' argument, let's get a closer look on the concept of porn. Personally, I think porn is about explicitness. That's why it is called porn and not erotica. My question here is; how the hell can a novel that desperately tries to avoid calling the male genitalia by it's name be considered porn?! When you have to urge to indulge in the consumption of pornographic material, and all you get are descriptions like 'his excitement' or 'his hardness', how satisfying is that? Indeed, zero.
Point two. Before I started reading I hoped this book would be a bit different from the doctor-nurse-paperback romances one can buy in the local supermarket. Another disappointment; it is not. Including a whip or a rope in the story does not suddenly make it a revolutionary work. The gender roles in the books are still hilariously stereotypical. He occiasionally nibbles on Her toes but apart from that He is still the rich handsome dominant man with a lot of influence and She is the slightly vulnerable insecure girl. An army of feminist zombies might rise from the grave if this book is called 'revolutionary' once more.
Point three, BDSM. Okay, let's start this off nicely. We cannot say that the author didn't do her research. This is a buttplug, this is a ballgag, this is a cane and this is a riding crop. Well done, mrs. James, applause for your elaborate research of sextoys. Even our brave little heroine in the book comes to the point where she shyly admits that she enjoys the occasional spanking. So why is the BDSM- community still so upset about this trilogy? First of all, the roles of dominant man and submissive woman are quite stereotypical. But hey, that's a 50/50 chance, so fair enough. The point the BDSM comminuty rightfully makes is that the male main character, our dominant, is portrayed as a highly disturbed childhood which sadistic tendencies have risen from a horrible childhood. As he claims himself: I like to hit girls who look like my crack-whore-mum. But hey! Luckily enough for our unfortunate Dom, a sweet girl with normal sexual preferences comes along. He falls in love with her. And hooray, because 'he loves her, he does not want to hurt her'. Because that's it right? After all, sadism is sick, and when the sadist finally gets involved in a healthy relationship, he will be cured from his sadist tendencies. Happy sugar-coated ending.
Isn't this great? All the housewives finally have their piece of 'literature' which tells them that it is all fine when you like to be blindfolded, but anything that goes further than a smack on the buttocks is sick and disturbed, but bless the Lord, there is hope for these people when a cute normal girl comes around to marry those fucked-up men.
It makes me so mad to see how BDSM again does not get a fair chance. I could go on and on about it but I won't. There are so much more things I did not liked about the trilogy that I can enlighten you about, but just let's come to a final conclusion.
For those who, like the main characters in this book, are ridiculously easily excited and pleased, go for it. You'll love it.
I did not like it. So why the hell did I read all three books? I don't really know. Maybe it's like watching a bad series, although you don't like it, you keep watching it for no reason.
Or maybe I kept reading because I secretly hoped that once, E.L. James would have the guts to actually say the word. Please, E.L., you can do it. Peeenis. It's a peeenis.
Thursday, July 26, 2012
Desolate
I have crossed the polar circle in Norway today. When you turn your back to the tourist centre, this desolate atmosphere is what's left. I can't get enough of it.
Monday, July 23, 2012
Sunday, July 22, 2012
Fagernes / Leira
This place is very pretty and I loved hiking today. Although it was a write short and easy one, having mud on my boots and wind I my face makes me smile. Also, I am finishing books and the coffee is good and strong.
Oh and by the way, there is no wifi. To be fair, the only thing I hate about it is being out of contact with my loved one. Apart from that... it's such a relief!
Saturday, July 21, 2012
Twijfels.
In de stilte van de Noorse bergen krijg ik eindelijk de ademruimte om na te denken. Niet te tobben of te piekeren, maar denken over zaken die er toe doen. Helaas betekent nadenken vaak twijfelen. En vooral nadenken in een ander land roept twijfels op.
Want het is zo fijn, dit leven. Rondreizen naar nieuwe plekken. Ik begin te begrijpen waar die oude hippies het altijd over hadden. Dat je hard moet studeren om te kunnen werken om geld te verdienen om dingen te kunnen kopen die je niet wilt of niet nodig hebt. Er is een soort angst in mij wakker geworden, een angst om straks verstrikt te zijn in het web van diagnoses en instanties en regels, waar de grondbeginselen; een passie voor het menselijk denken en doen, een onverzadigbare interesse, zijn verdwenen. Ga ik nog wel zo gelukkig worden van het volgen van dit pad als dat ik in het begin dacht? Ik ben al vaker en zijspoor ingeslagen en dat viel altijd mee. En meevallen is zacht uitgedrukt, het was vaak prachtig; de pieken en dalen van komen en gaan, van blijven en vertrekken, van vasthouden en loslaten, wachten en kiezen, doen en laten. Van verstandig zijn, op je bek gaan, in de zevende hemel zijn, zandhappen, door de grond zaken, met lood in je schoenen toppen bereiken, stijgen en dalen.
Branden, branden, branden, en ik weet niet in hoeverre dat op mijn huidige weg kan, afgezien van opbranden.
Thursday, July 12, 2012
Going up North
It is going to be interesting to go on a vacation with my parents and little brother again. The last two years I have been getting along with my parents very well so I don't see much troubles, but things have been running less smoothly between my parents and my little brother. Since I moved out and spend the first semester abroad, I noticed much less of this than I would have when spending a lot of time at home, but I am very aware that things aren't going great. I really hope this will not affect the holiday too much. And it's going to be an interesting situation anyway because we will be spending days together in the car and in small cabins.
Anyway, it's exciting. I wonder what kind of things we will encounter this time, so far my parent's and I have overcome floods, bomb threats and camping next to nuclear plants... so Lapland, bring it on.
After three weeks of travelling up north through Norway and going back south through Sweden, my dear parents will drop me of at my beloved boyfriend who I haven't seen for two months by then. Something I look forward to a lot as well. I have to confess I found the last weeks difficult. It might have been due to the fact that it were the last weeks of school, when I usually tend to start feeling somewhat exhausted, but to be fair, I was just an insecure little bitch. I'm usually quite confident about myself and my relationship and when I don't, I have ways to deal with it. It just didn't work this time so I ended up having sleepless nights and intrusive thoughts, wandering around during the day, not taking care of myself, unable to study and staring at the walls. After finishing and passing my exams I fortunately started to feel much better. I hope it was a temporary thing because I hate being a mess.
Upcoming weeks should reload my battery to serious hights 'cause I'm gonna need that power the upcoming year of studies. And the year afterwards. My last year of bachelor will consist of trying to pass my minor in criminology and do my bachelor thesis, and all of that with good grades. I will also try to boost my working experience and find an internship, so all in all it's going to be... well, tough. I hope the Scandinavian winds will blow last year's mess and troubles out of my brains (yes, I'd like to believe the wind clears my brain) and that I will return clear and energetic for a Hell of a year.
Monday, July 9, 2012
Sunday, July 8, 2012
Midnight waves
I am starting to feel incapable. I would rather have people saying straight to my face: you know what, love? You don't know shit. But they don't. It's the looks on their faces when shaking hands with 'the new one', the way they smile when you tell them you're 'just a student'. I am not wanted. I know. Don't pretend otherwise, you don't have to be a psychology student to notice, let alone a fucking mindreader. But at least give me a damn chance. Have some faith. Please put some energy in me to learn me something. I can do all the dirty jobs the whole shift long but just grant me the experience.
I'm tired.
Saturday, July 7, 2012
Rememer me?
So yeah, hi, it's me again. I just finished my shift at the department for mentally insane offenders. What I did today? I took two of them to the grocery store. It was lots of fun. Yes, mum, I went alone with them. If I brought a taser- gun, beloved boyfriend? *giggle* Of course not. It's not dangerous, no need to be scared. I love you too. Don't worry about me, I'll be safe.
Thursday, July 5, 2012
Sad but true
You know? That kind of news that makes the world stop turning for a moment. Young people getting ripped out of life, family left behind. It just happens too often. It really gets to me every single time and still I haven't found anything sensible to say to those that are left behind. You know? That kind of news that makes you realise how lucky you are to have your loved ones. It reminds you what the important things in life really are. Forget about your little daily problems. Tell people how much they mean to you. To enjoy every second in life and appreciate all of it. All the things you learn, see and experience. All the great people you meet and all the happy memories you create. You know? It can be gone in just a few seconds.
Wednesday, July 4, 2012
Monday, July 2, 2012
ZERO SUM // NIN
And you never get to take the easy way
And all of this is a consequence
Brought on by our own hand
If you believe in that sort of thing
And did you ever really find
When you closed your eyes
Any place that was still
And at peace?
As the light starts to fade
That you are the reason
That I am not afraid
And I guess I just wanted to mention
As the heavens will fall
We will be together soon if we
Will be anything at all
Friday, June 29, 2012
This confession has meant nothing.
Wednesday, June 27, 2012
Thursday, June 21, 2012
THIS IS NOT AN EXIT
Thursday, May 24, 2012
Wednesday, May 16, 2012
Monday, May 14, 2012
'Het is zo'n leuke meid, waarom kan ze niet iemand dichterbij vinden?' Tsja, waarom niet? Dat is het punt niet, het kan wel, de vraag is waarom de lichtelijk onmogelijke dingen altijd zo ontzettend aantrekkelijk zijn. Het voelt pas echt als het ook pijn doet. De mensen vragen zich meer dan eens af hoe ik het vol hou, iedere keer weer, ook dat is de vraag niet. De vraag is waarom ik het wil, waarom moet er steeds wat moois kapot gemaakt worden en plaats maken voor iets wat opnieuw pijn doet. Want ja, dat doet het, en ik geef het niet toe, zeker niet de komende tijd. Het gaat allemaal makkelijk, de anderen begrijpen gewoon niet wat echt liefhebben is, wat het is om echt voor iemand te gaan, iemand te hebben die het waard is. Maar stiekem, in the back of my mind, weet ik eigenlijk niet zeker wie nou wie niet begrijpt. Waarom kunnen anderen tevreden zijn, waarom moet ik mezelf toch bewijzen dat ik dit wél kan? En op avonden als deze, dan doet het pijn, pijn, pijn, en ik wil het zo graag ontkennen en negeren, ik weet absoluut niet wat ik met mezelf aan moet. Wat dat betreft ben ik afschuwelijk stom. 21 jaar en ik bak er nog steeds helemaal niets van. Het gaat wel vooruit, maar ik laat de mensen achter die weten hoe het was, hoe ik was, waar ik vandaan kom en wat ik geleerd heb. De anderen die er ook waren, weten het simpelweg niet. Op een compliment hoef ik niet te rekenen. En het wordt zo aantrekkelijk om weer terug te vallen in het oude patroon, de enige reden waarom ik praat is omdat ik wil dat het werkt. Ik wil gewoon dat het werkt, het aan mezelf en aan de rest van de wereld bewijzen, I can make this work ook al doet het soms stiekem pijn.
Friday, May 11, 2012
Sunday, April 29, 2012
Wuthering Heights
It's easier; It's kinder
Tell me not of heartbreak
It plagues my soul, plagues my soul
We will meet back on this road
Nothing gaining, truth be told